زدن فرزند یکی از گناهان کبیره شمرده می شود که باید از آن دوری کرد[1] اما گاهی مصلحت ایجاب می کند که این امر واقع شود زیرا اگر چه زدن فرزند توسط والدین مبغوض می باشد ولی گاهی برای وجود مصلحت، مثل تأدیب فرزند، این زدن جایز می شود.[2]

     در مورد مقدار زدن ولد فهم عرفی مورد نظر است به این صورت که عرف از این مطلب می فهمد آن مقداری که موجب تأدیب او شود کافی است، نه اینکه لطمه طوری باشد که قابل جبران نباشد.[3]

.[1] جمعی از مؤلفان، فرهنگ فقه، ج 30، ص 56.
 .[2]سید محسن، طباطبایی، نهج الفقاهه، چاپ اول، قم، انتشارات 22 بهمن، بی تا، ص 219 در نرم افزار اهل البیت
.[3] سید محمد باقر، رضوی، الروضه الغنا فی عدم جواز استماع الغنا، چاپ اول، قم ، نشر مرصاد ، 1418 ه ق، ص 76 در نرم افزار فقه اهل بیت.

قسمتی از پایان نامه سرکار خانم سمیه سادات بهرامی(طلبه مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون (سلام الله علیها) با عنوان حقوق کودک از دیدگاه فقه امامیه و مقایسه آن با فقه عامه