ایران که کوفه نیست

مسئول توزیع حقوق رزمندگان بودم، از اهواز برایم نامه نوشته بودند: بسم الله الرحمن الرحیم

با سلام به روان پاک شهدا… من چند تا گوسفند به اندازه ای که بچه هایم شکم شان را سیر کنند دارم، حقوق مرا بدهید به افراد نادار و بی سرپرست.1391

مسئولین واسطه شدند که این حقوق ناچیز، حق خودش و فرزندانش است. در جواب گفت: امام علی علیه السلام که افراد را به جنگ دعوت می کرد، یکی می گفت: محصولم، یکی می گفت: زن و بچه ام و…

با این توجیهات علی علیه السلام را تنها گذاشتند، ایران که کوفه نیست.

یک روز گفت شاید بعد من، سپاه نتونست به شما کمک کنه، با نداری بسازید، از اولاد امام حسین علیه السلام عزیزتر نیستید که این همه مصیبت کشیدند.

خاطره ای از سردار شهید قباد شمس الدینی

هفته نامه حیات طیبه/دی ماه 1391

دعوا سرِ سربند یا فاطمه بود

پیشونی بندها رو با دقت زیر و رو می کرد.

پرسیدم دنبال چی می گردی؟

گفت: سربند یا زهرا…

گفتم: چه فرقی داره یکیشو بردار ببند دیگه!

گفت: نه!…

آخه من مادر ندارم!!!

هفته نامه حیات طیبه/دی ماه 1391

سالروز شهادت جناب میثم تمّار

میثم تمّار، ویژگی های برجسته ای داشت; از جمله:

1 ـ خطابه و سخنوری: میثم، بیانی رسا و نطقی گویا داشت و در بازار کوفه، رئیس صنف میوه فروشان و سخنگوی آنان بود. او هنگام شکایت بازاریان کوفه از ابن زیاد، به عنوان نماینده آنان نزد والی کوفه رفت.

2 ـ تفسیر قرآن: از آموخته های دیگر میثم تمّار از علی بن ابی طالب(ع)، علم قرآن و معارف کتاب الهی بود. روزی میثم با ابن عباس ـ که او نیز از شاگردان علی(ع) در تفسیر قرآن بود ـ در مدینه دیدار کرد و به او گفت: آنچه از تفسیر قرآن می خواهی بپرس. من تمام قرآن و تأویل آن را نزد علی(ع) فرا گرفته ام. ابن عباس، کاغذ و دواتی طلبید تا سخنان میثم را در تفسیر قرآن بنویسد. میثم در باره جزئیات شهادت خویش، طبق آنچه از امیر مؤمنان شنیده بود، با ابن عباس صحبت کرد و او را شگفت زده نمود.

3 ـ راوی حدیث: وی احادیث بسیاری از علی(ع) شنیده و آنها را در یک مجموعه گردآوری کرده بود. آنچه در فرصت های مختلف از پیشوای خود روایت می کرد و از حوادث آینده خبر می داد، اهتمام او را به این موضوع نشان می دهد. دو تن از پسرانش به نام صالح و یعقوب نیز مطالبی را از نوشته های او روایت کرده اند.

4 ـ علم به اسرار: همچنان که پیشتر اشاره شد، او علم (بلایا و منایا) داشت; یعنی از حوادث آینده و نحوه مرگ و میر افراد و فتنه هایی که بعداً قرار بود اتفاق بیفتد، خبر داشت. هم نامه سربسته می خواند و هم راز نشنیده می گفت و آن همه را از مولایش امام علی(ع)فرا گرفته بود; مثلاً شهادت خود را پیش گویی می کرد، خبر مرگ معاویه را یک هفته قبل از آن به ابو خالد گفته بود، قیام مختار را در کوفه نیز پیش گویی کرده بود، از حادثه جان گداز کربلا هم خبر داشت، با آن که خودش سال ها پیش از آن واقعه به شهادت رسید.

روزی به زنی به نام (جبله مکّی) گفته بود: این امت، پسر دختر پیامبرشان را در دهم محرم می کشند و دشمنان خدا این روز را مبارک می دانند; این داستانی است که مولایم امیر مؤمنان(ع)به من خبر داده و فرموده است که همه چیز بر حسین بن علی(ع) خواهد گریست.

روزی در مجلس بنی اسد با حبیب بن مظاهر (از شهدای کربلا) دیدار کرد و با او گفتاری مفصل داشت. حبیب، در سخنی اشاره آمیز، خبر از شهادت میثم داد و گفت: گویا پیرمردی را می بینم که در راه دوستی با خاندان پیامبر، او را به دار می زنند و بر چوبه دار، شکمش را می درند (اشاره به شهادت میثم در کوفه).

میثم هم در جوابش گفت: من نیز مردی سرخ رو را می بینم و می شناسم که برای یاری فرزند دختر پیامبرش قیام می کند و کشته می شود و سرش در کوفه گردانده می شود (اشاره به شهادت حبیب در کربلا).

مردمی که شاهد این گفت گو بودند، سخنان آن دو بزرگوار را مسخره کردند و دروغ پنداشتند ; اما چند روزی نگذشت که میثم بر دار آویخته شد و چندی بعد نیز حبیب بن مظاهر در کربلا شهید شد و سر او را نیز بر نیزه زده، به کوفه آوردند.

مشاهده شده توسط سلیمانی نویسنده وبلاگ در کتاب تبلیغ

خاطراتی از دفاع مقدس “اورکت آمریکایی!”

همیشه با همان لباس های خاکی رنگ بسیجی اش این طرف و آن طرف می رفت. انس عجیبی با این لباس ها داشت. هر بار که عازم می شد، مادر اورکت آمریکایی را که پدر برایش خریده بود، توی ساکش می گذاشت و سفارش می کرد:«بپوش، سرما می خوری با این لباس ها». اما او هر بار آن را از ساکش بیرون می آورد و می گفت:«نه، به این احتیاجی ندارم».

آخرین دفعه ای بود که آمده بود برای مرخصی. تصمیم گرفت برود مشهد. هم زیارت کرده باشد و هم دیداری با اقوام. باز هم با همان لباس های ساده ی بسیجی اش رفته بود. در جواب عمویش که گفته بود:«پسر جان تو نذر داری همیشه همین لباس ها را بپوشی. توی این سرمای زمستان چرا آن اورکت را نمی پوشی؟ همان طور نو و دست نخورده مانده!». لحنش قاطع و جدّی شده بود که:«یا نگویید مرگ بر آمریکا؛ یا اگر گفتید دیگر کالای آمریکایی استفاده نکنید. آن اورکت، آمریکایی است؛ چطور توی میدان نبردی که با آمریکا می جنگم، اورکت آمریکایی بپوشم؟!…»

شهید علی رضائیان، سن: 18 سال، تاریخ عروج:

منبع: نشریه نامه ی جامعه/شماره77/سال هفتم/بهمن1389/ص461364/11/22

خاطراتی از دفاع مقدس “آرامش بعد از عملیات”

بغض کرده بود. می گفتند: بچه است اگر زخمی بشه، آه و ناله می کنه و عملیات را لو میده. شاید هم حق داشتند، نه اروند با کسی شوخی داشت نه عراقی ها. اگر عملیات لو می رفت، غوّاص ها که فقط یک چاقو داشتند، قتل عام می شدند. فرمانده که بغضش را دید و اشتیاقش را، موافقت کرد.

… شب عملیات توی گِل و لای کنار اروند تو ساحل فاو خیلی آروم و بی صدا کنار بقیه شهدا دراز کشیده بود. جفت پاهایش زودتر از خودش رفته بودند بهشت، کوسه ها برده بودند، دهانش را هم پِر از گِل کرده بود که عملیات را لو ندهد!…

هفته نامه تخصصی حیات طیبه/جمعه22دی ماه1391

خاطراتی از دفاع مقدس “مزد تیشه ی فرهاد”

آخرین باری که حاج عباس کریمی، فرمانده لشکر را دیدم، هنگامی بود که پوتین هایش را پوشید تا عازم خط بشه. شهید “دستواره” هر کاری که میتونست، برای انصرافش انجام داد. آخه شهید “دستواره” دیده بود که “حاج همت” هم دم رفتن به جزیره ی جنوبی، چه حال و هوایی داشت، برای همین چشم دستواره از همون ماجرا ترسیده بود. حتی گریه کرد تا بلکه مانع از رفتنش به خط مقدم بشه، اما حاج عباس کوتاه نیومد. دیدیم شهید “دستواره” دو پای حاجی را بغل زد و پاهاشو بوسید و قسم داد تا بمونه، اما حاج عباس تصمیم خودش را گرفته بود. خم شد، “دستواره” را با ملاطفت از زمین بلند کرد و بهش گفت:

مرا جام دل از این یاد، خون است

عروس  وصل را ، داماد، خون است

 لب  شیرین  دهد بر  کوه کن  پند

 که مزد تیشه ی فرهاد خون است

راوی: همرزم شهید عباس کریمی

 "سرم که قطع نشده!”

داییش تلف کرد گفت: «حسین تیکه پاره رو تخت بیمارستان افتاده شما همین طور نشستین؟»

گفتم: نه! خودش تلفن کرد، گفت: دستش یه خراش کوچیک برداشته پانسمان می کنه می آد. گفتش: شما نمی خواد بیاین. خیلی هم سر حال بود.»

داییش گفت: «چی رو پانسمان می کنه؟! دستش قطع شده!»

همان شب رفتیم یزد، بیمارستان. به دستش نگاه می کردم.

گفتم: «این خراش کوچیکه؟»

خندید؛ گفت: «دستم قطع شده، سرم که قطع نشده!!»

خاطره ای از سردار شهید حاج حسین خرازی