مرکز تخصصی نرجس خاتون (س)شاهين شهر

معاني بركت

31 مرداد 1395 توسط مرکز تخصصی تفسیر شاهین شهر

از مجموع کلمات لغویان می توان چند معنی برای برکت برداشت نمود: اولا ثبات خیر الهی در اشیاء،دوما نموّ وزیادی، سوما سعادت و برتری. به نظر می رسد قول کسانی که برکت را به معنای ثبوت خیر یا نموّ می دانند، مناسب تر است.از ثبات و نموّ ، دوام و استمرار نیز استفاده می شود.بنابراین می توان گفت: برکت، خیر فراوانی است که با نموّ و رشد تقارن دارد و این معنی با معنای اصطلاحی و عرفی واژه برکت نیز متناسب است.از این رو عرف چیزی را دارای برکت می داند که از آن استفاده فراوان یا مداوم شود و لذا عمر طولانی را که حاصل چندانی نداشته، عمر بی برکتی می دانند و به سرمایه اندکی که استفاده های بهینه از آن بشود، سرمایه با برکت می گویند.

قسمتی از پایان نامه خانم خدارحمی

تفاوت ثروت و برکت

31 مرداد 1395 توسط مرکز تخصصی تفسیر شاهین شهر

نکته ای که شاید به ذهن خطور کند این است که آیا برکت و بی برکتی همان فقر و ثروت نیست؟ و برکت یعنی دارایی ودارا بودن و بی برکتی هم یعنی نداری و فقر؟

در پاسخ این سؤال باید گفت برکت در لغت به معنای نموّ و رشد و زیاد شدن آمده است[1]، ولی به نظر می رسد برکت و بی برکتی چیزی فراتر از ثروت و فقر باشد؛ زیرا همان گونه که مشاهده می شود، بسیاری از افراد، اگرچه در آمد و کسب خوبی دارند و طبق قاعده زندگی آن ها باید بدون کمبود و مشکلات مادی اداره شود؛ ولی مشاهده می کنیم که این گونه افراد؛ اغلب از فقر و نداری و کمبود در زندگی خود سخن می گویند و چه بسا از لفظ بی برکت بودن نیز استفاده می کنند.

در مقابل، افرادی هم هستند که با وجود این که از درآمد چندان بالایی برخوردار نیستند؛ ولی با این حال، امور زندگی شان به راحتی و بدون مشکل سپری می شود و زمانی که از آن ها سؤال شود که با این درآمد کم چگونه گذران زندگی می کنید پاسخ می دهند که پول و مال باید برکت داشته باشد.

بنابراین مشخص می شود که بین زیاد بودن و برکت داشتن فرق وجود دارد، و آن این است که طبق گفته ی علمای لغت، برکت، افزایشی است که در ظاهر دیده و لمس نمی شود، بلکه به معنای دوام داشتن و پایدار و ثابت بودن است.

نتیجه این که هر برکتی زیاد شدن و افزایش را به دنبال دارد؛ ولی هر افزایشی همراه برکت نیست.[2]

قسمتی از پایان نامه خانم خدارحمی

[1]-خلیل، فراهیدی، همان کتاب، ص368؛ اسماعیل بن حماد، جوهری، الصحاح، ج4، چاپ چهارم، بیروت، نشر دارالعلم للملایین، 1407 ق، ص575؛ محمد بن مکرم، ابن منظور، همان کتاب،ج 10، ص396
[2]-ابو هلال، عسکری، الفروغ اللغویه، چاپ اول، قم، نشر جامعه مدرسین قم، 1412ق، ص97