خانواده به عنوان كوچكترين اجتماع انساني،تأثير بسزايي بر فرزندان دارند، و تأثيرگذاري آنها بر فرزندان از دو طريق مي باشد،‌ ابتدا به وسيله «عوامل ارثي» كه همان وراثت مي باشد وسپس از طريق «محيط و خانواده»، به دليل اينكه فرزندان بخش عمده اي از زندگي خود را در اين محيط سپري مي كنند. از اين رو پدر ومادر بايد در رفتارهاي تأثيرگذار بر تربيت جنسي فرزندان خود دقت داشته باشند، نه اين كه خود، زمينه را براي انحرافات جنسي آنها فراهم آورند.[1]

پدر ومادر اگر دلسوز فرزندان خود باشند، بناي حيات و رشد آنها را به گونه اي قرار مي دهند كه فرزندانشان به انحراف كشيده نشوند. شيوه هاي نادرست تربيتي اين است كه پدر ومادر فرزند خود را به حال خود گذارده تا همچون علفي هرزه رشد كند و زماني كه گرفتار آلودگي و فساد شدند آن زمان به درمان بپردازند.[2]

پدر ومادر نبايد گمان كنند كه رفتارهاي جنسي براي فرزندان خردسالشان خطري به همراه ندارد بلكه در حقيقت گاهي يك عادت غلط در دوران كودكي يا سابقه اي ذهني درباره ي مسائل جنسي وضعي براي فرد پديد مي آورد كه آينده او را به خطر مي اندازد.[3]

چند نمونه از عوامل جلوگيري كننده از انحرافات جنسي در فرزندان به شرح ذيل مي باشد.

1. «نوازش كردن»:‌ از نيازهاي رواني- عاطفي است كه اگر در دوران كودكي تأمين شود بر تربيت صحيح جنسي فرد تأثير دارد، چرا كه با نوازش كردن فرزند خود در دوران كودكي، نياز دروني او تأمين شده و احساس كمبود نمي كند و براي ارضاي نيازهايش جذب افراد جذب افرادي كه قصد سوء استفاده جنسي از آنها دارند، نمي شوند.[4]

ادامه »

از نظر علمي رابطه ي مادر با فرزند از سوئي رابطه ي رهبري و رهروي مي باشد قانون وراثت بسياري از حالات فرزند را به گونه اي ناخودآگاه ناشي از مادر مي داند و درجنبه ي اجتماعي نيز گفته مادر وحالات مادر در مواجه با يك امر براي فرزندش سند است. ترس مادر، مهر و محبتش، سخت سري و لجباري مادر، خيرخواهي و بدخواهي اش، كينه توزي و حسادتش تا حدود زيادي در فرزندش موثر است. از يك مادر تنها يك نسل زشت يا زيبا باقي نمي ماند بلكه زشتي و زيبايي روان هم به مادر بستگي دارد.[1] برهمين اساس مادر كه به عنوان رهبري براي فرزندش است بايد محتاطانه عمل كند.[2]

تمام روحيات و خلقيات والدين بر روي روح و روان فرزندانش اثر مي گذارد، هم مادر وهم پدر هر دو در سلامت رواني فرزندانشان نقش آفرينند. پس هر دو بايد مراقب رفتارها و خلقياتشان در حضور فرزندان باشند.[3]

[1] دكتر علي قائمي، نقش مادر در تربيت فرزندان، ص 33
[2]  همان
[3] خانم فردوس پور، تأثير مستقيم روحيات وخلقيات پدر ومادر بر روي كودك، با موضوع روانشناس، تاريخ 15/10/1393

قسمتی از پایان نامه سرکار خانم سميه قهرودي(طلبه مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون سلام الله علیها) با عنوان نقش مادر در سعادت جامـعه

اخلاق براي آدمي كليدي است جهت ورود به دنياي سعادت و وسيله اي براي كنترل و ضبط نفس مي باشد. بسياري از مشكلات و نابسامانيها از طريق اخلاق امكان پذير است. انسان در سايه اخلاق قادر به كنترل خود وهوسهاي شخصي و يافتن توشه اي براي به كاربردن در مسير زندگي مي شود. در اخلاق اسلامي دلگرم به قدرت بي نهايتي مي شود كه حكيم و عليم ولايق پرستش است.[1]

و از آنجا كه دامان مادر نخستين مدرسه و اولين پايگاه تربيتي است، فرزند آنچيزي را كه در اين مدرسه مي آموزد تا پايان عمر در نزدش مي ماند. به گونه اي مي توان گفت كه راه و رسم زندگي بعدي فرزند همان ادامه راه و رسم مادرش مي باشد. فرزندي كه در حال رشد و تكامل است به همراه رشد، مسائل متعددي را از راه چشم و گوش خود ياد مي گيرد ولي آنچه از راه چشم مي بيند از نظر اخلاقي موثرتر است. صدها پند واندرز كه راه گوش بر فرزند القاء مي شود به اندازه ديدن با چشم اثر ندارد. وقتي مادر در حضور فرزندش خلافي را مرتكب مي شود، آن چيزي را كه طفل مي بيند ج‍زء خوي طبيعي او مي شود.[2]

ادامه »

از آنجايي كه خانواده را هم زن به وجود آورده و هم به نحوي اداره خانواده برعهده ي زن مي باشد، با اطمينان مي توان گفت كه عنصر اصلي تشكيل خانواده زن است، نه مرد.

بدون مرد، ممكن است خانواده اي باشد… اما اگر زن را از خانواده بگيرند، مرد نمي تواند خانواده را كنترل و حفظ كند. زن به عنوان يك ركن اساسي در خانواده به شمار مي آيد كه تربيت فرزندان و هدايت و تقويت روحيه ي شوهر برعهده ي او مي باشد.[1]

لذا مسئله مادري، همسري و خانه وخانواده يك مسئله بسيار حياتي و اساسي بوده و كانون خانواده جايي است كه بايد در آن عاطفه و احساس وجود داشته باشد تا اعضاي خانواده در چنين محيطي به رشد وبالندگي برسند.

فرزندان در چنين كانوني نياز به محبت و نوازش دارند. احساسات و عواطف خانوادگي به يك محور اصلي به نام مادر نيازمند بوده و بدون او خانواده بدون معنا خواهد بود.[2]

اين عواطف مادر، و احساسات رقيق او نهال انس وآشنايي را در دل فرزند مي كارد و باران مهر ومحبت مادر آن را آبياري مي كند. عاطفه مادر با هيچ چيز قابل مقايسه نيست. چرا كه هيچ مهري چون مهر مادر ريشه دار نبوده و هيچ خشمي چون خشم مادر زودگذر و آميخته به مهر نمي باشد. عاطفه مادر بودن بر همه چيز غلبه كرده و بر همه جنبه هاي فرزندش نفوذ دارد و اين نفوذ تا حدي بوده كه وقتي افراد بزرگ هم مي شوند در برابر رنجها و گرفتاريها مادر را صدا مي زننند و به ياد او خود را تسلي مي دهند. مادر با احساسات همه جانبه ولي ملايم خود كه اغلب جاري و بادوام مي باشد و به خوبي مي تواند در دل فرزندان خود رقت و احساس ايجاد كند. و اين عاطفه او زمينه را براي پيوندهاي انساني در جامعه فراهم مي سازد.[3]

ادامه »

   زدن فرزند یکی از گناهان کبیره شمرده می شود که باید از آن دوری کرد[1] اما گاهی مصلحت ایجاب می کند که این امر واقع شود زیرا اگر چه زدن فرزند توسط والدین مبغوض می باشد ولی گاهی برای وجود مصلحت، مثل تأدیب فرزند، این زدن جایز می شود.[2]

     در مورد مقدار زدن ولد فهم عرفی مورد نظر است به این صورت که عرف از این مطلب می فهمد آن مقداری که موجب تأدیب او شود کافی است، نه اینکه لطمه طوری باشد که قابل جبران نباشد.[3]

.[1] جمعی از مؤلفان، فرهنگ فقه، ج 30، ص 56.
 .[2]سید محسن، طباطبایی، نهج الفقاهه، چاپ اول، قم، انتشارات 22 بهمن، بی تا، ص 219 در نرم افزار اهل البیت
.[3] سید محمد باقر، رضوی، الروضه الغنا فی عدم جواز استماع الغنا، چاپ اول، قم ، نشر مرصاد ، 1418 ه ق، ص 76 در نرم افزار فقه اهل بیت.

قسمتی از پایان نامه سرکار خانم سمیه سادات بهرامی(طلبه مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون (سلام الله علیها) با عنوان حقوق کودک از دیدگاه فقه امامیه و مقایسه آن با فقه عامه

     تنبیه در لغت، به معنای آگاه کرده و بیدار کردن است؛ و تأدیب به معنی ادب آموختن و كيفرمی باشد.

تأديب به معناى نخست در روايات از حقوق فرزندان بر والدين شمرده شده و مورد تأكيد قرار گرفته است و به معناى دوم نوعى از آن، تعزير ناميده مى‌شود كه از اختيارات حاكم شرع است.

    بنابراين تأديب اعم از تعزير است؛ چه آنكه تأديب فرزند توسط پدر، شاگرد توسط معلّم و برده توسط مولا را نيز دربر مى‌گيرد. [1]

[1]. جمعى از پژوهشگران زير نظر شاهرودى، سيد محمود، هاشمى، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بيت عليهم السلام، ج2، ص320

قسمتی از پایان نامه سرکار خانم سمیه سادات بهرامی(طلبه مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون (سلام الله علیها) با عنوان حقوق کودک از دیدگاه فقه امامیه و مقایسه آن با فقه عامه

در اهمیت تربیت در اسلام همین بس که در قرآن مجید یکی از اهداف عالیه بعثت پیامبران به عنوان تزکیه (تربیت) نام برده شده است. به نص صریح قرآن اگر تربیت الهی توسط مربیان برگزیده صورت نمی‌گرفت، هدایت آن‌ها میسر نمی‌شد و آن‌ها در گمراهی و ضلالت باقی می ماندند.

هُوَ الَّذِی بَعَثَ فِی الْأُمِّیِّینَ رَسُولًا مِنْهُمْ یَتْلُو عَلَیْهِمْ آیَاتِهِ وَیُزَكِّیهِمْ وَیُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَإِنْ كَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِی ضَلَالٍ مُبِینٍ[1] 

رسول خدا (صلى الله علیه وسلم) فرمودند: بهترین هدیه والدین به فرزندان خود، تربیت خوب آن‌هاست.[2]

     روش تربیتی پیامبر اسلام (صلى الله علیه وسلم) بود که در عصر جاهلیت از انسان‌هایی که قرن‌ها از تمدن و فرهنگ دور بودند، زاهدان و دلاورانی ساخت که پس از گذشت نیم قرن از طلوع اسلام، فرمان‌روای نیمی از جهان شدند.

در قرآن کریم تزکیه نفس که همان تربیت است رستگاری خوانده شده است: قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاهَا وَقَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا[3] 

[1] .جمعه(62)،آیه 2
[2] .محمد بن حسن، عاملی، وسائل الشیعه الی تحصیل مسائل الشریعه، ج 28، ص 397
[3] .شمس(91)،آیه 9و10

قسمتی از پایان نامه سرکار خانم سمیه سادات بهرامی(طلبه مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی نرجس خاتون (سلام الله علیها) با عنوان حقوق کودک از دیدگاه فقه امامیه و مقایسه آن با فقه عامه